Wanneer je last hebt van chronische klachten kunnen hier bepaalde patronen in ontstaan. Patronen die eronder gaan liggen en ervoor zorgen dat je lastiger in beweging komt. Ik neem je mee in de patronen die ik vaak in mijzelf tegenkwam en hoe ik hiermee ben omgegaan.
Ik kan niet...
Vaak schoot ik in een patroon van het denken niet te kunnen. In het verleden kon ik het niet, dus nu vast ook niet. Door dit te denken, limiteerde ik mijzelf in wat ik wel en niet kon doen. Ik ging er al vanuit dat ik iets niet kon. Door dit steeds te herhalen voor mijzelf, werd dit als het ware een gebroken muziekplaat in mijn hersenen. Ik kwam niet verder dan die gedachte. Diep vanbinnen kwam dit vanuit een angst. Er zal een teleurstelling zijn als ik het probeer en het toch niet blijkt te lukken. Dat ik door de pijn weer iets niet kan doen. Uiteindelijk leerde ik om dingen uit te gaan proberen. Wat nou als ik iets kleins kan proberen en het toch wel lukt? Dit zorgde ervoor dat ik meer ruimte kreeg in mijn hersenen en er ook andere muziekplaten gespeeld konden worden. De angst voor teleurstelling kan ervoor zorgen dat je bevriest in het moment. Vaak zit er ook pijn rondom de bevriezing. Dat is eigenlijk ook niet wat je wilt. Langzame, kleine stapjes zetten kan dan een grote verandering veroorzaken.
Er is geen oplossing voor mij
Een ander patroon dat er bij mij goed ingebakken zat, is dat er voor mij geen oplossing is voor de pijn. Ik heb veel verschillende behandelingen gehad en behandelaren gezien. Bij elke behandeling kreeg ik te horen wat er mis was met mijn lichaam. Het werd benoemd, maar er was eigenlijk geen oplossing voor. Dit zorgde ervoor dat de overtuigingen ontstonden dat mijn lichaam niet meer geheeld kon worden en ik geen oplossing zou vinden. De hoop werd steeds minder groot en ik ging minder naar behandelaren toe. Dit zorgde ervoor dat ik steeds verder weg kwam te staan van de oplossing. Tot ik de juiste behandelaar tegenkwam en zij mij vertelde over de Japanse traditie waarin ze een gebroken kopje met goud weer aan elkaar maken. De breuk wordt niet verborgen, maar het wordt gezien als deel van het geheel. Zij vertelde mij ook dat het niet mogelijk is om mijn lichaam terug te krijgen zoals het jaren terug was voordat de pijn begon. Dit is voor niemand mogelijk. Wel is het mogelijk om te streven naar acceptatie van je lichaam zoals het is. Door steeds te herhalen dat er geen oplossing is of vast te houden aan een oplossing die niet haalbaar is, werkte ik mijzelf onbewust tegen.
Patronen herkennen in jezelf
Welke patronen herken jij in jezelf? Waar ben jij jezelf onbewust aan het tegenwerken? Het is een moeilijk stuk om naar te kijken, maar wel iets waar je veel aan kan hebben om tijd aan te besteden. Kijk eens bij jezelf of je steeds terugkerende gedachten hebt over de klachten. Wat is jouw gebroken muziekplaat die zichzelf maar blijft herhalen? En hoe kan je hier anders naar gaan kijken?